Tego wieczoru dotknij mnie czule, 2021
instalacja z tkanin, podkład z worków polipropylenowych, włóczka neonowa, materiały recyklingowe, nici bawełniane, włóczka z odzysku, światło UV
Instalacja site-specific zrealizowana w przestrzeni byłego szpitala. Składa się z obiektów dywanowych wykonanych z włóczki pozyskanej ze sprutych swetrów i szalików oraz włókna fluorescencyjnego. Centralne miejsce zajmuje tu zagadnienie organiczności i rozkładu (ciał, architektury), ujawniające się w formach płynnych, ciągliwych. Tworzą one specyficzną relację pomiędzy tym, co pozornie statyczne, skonstruowane, a tym, co cielesne – wystawione na transformację i przemijanie. Granica między tymi kategoriami okazuje się ruchoma. W pracy stosuję sztuczne światło neonu, które uwypukla w przestrzeni formy abstrakcyjne, plazmatyczne, spychając w strefę cienia przedstawienia figuratywne. Postać człowieka – ukazana od tyłu, anonimowa, sprowadzona do kubatury ciała – ustępuje miejsca bezkształtnym śladom organicznej lub duchowej obecności, której tożsamość w przestrzeni szpitalnych sal ma charakter zbiorowy, tak jak nakładające się na siebie energie ciał zapisane w tkaninach z odzysku.
Praca zaprezentowana w ramach projektu Ja to ktoś inny autorstwa Aleksandry Pietrzak (Fundacja Sztuka Niezależna) w ramach Open Eyes Art Festival w Krakowie.
Tego wieczoru dotknij mnie czule
Odczuwamy przyjemność i bezpieczeństwo, kiedy nasze ciało odkrywa w przestrzeni swój rezonans. Skóra to podstawowy środek komunikacji z otoczeniem, ze światem, a zarazem skuteczna osłona. Dotyk jest zmysłem bliskości, czułości, zbliża dwa początkowo obce ciała, pozwala na pieszczotę. Taka symbioza może jednak stać się również przestrzenią dla pasożyta. Dlatego tak chętnie wybieramy dystans, przezornie oddzielając się od nieznanego, Innego. / p i e ś ć m n i e
– Aleksandra Pietrzak, kuratorka projektu
Odczuwamy przyjemność i bezpieczeństwo, kiedy nasze ciało odkrywa w przestrzeni swój rezonans. Skóra to podstawowy środek komunikacji z otoczeniem, ze światem, a zarazem skuteczna osłona. Dotyk jest zmysłem bliskości, czułości, zbliża dwa początkowo obce ciała, pozwala na pieszczotę. Taka symbioza może jednak stać się również przestrzenią dla pasożyta. Dlatego tak chętnie wybieramy dystans, przezornie oddzielając się od nieznanego, Innego. / p i e ś ć m n i e
– Aleksandra Pietrzak, kuratorka projektu